Sun Childs | เด็กน้อยดั่งแสงตะวัน

1.

มันเป็นภาพของเด็กชายนั่งบนเก้าอี้เหล็กในบ้านไม้หลังเล็กๆ  เด็กคนนั้นถือดอกดาวบานชื่นสีชมพู  จ้องเขม็งมาที่เลนส์กล้อง  เสื้อสีสดและดอกไม้สีหวานบัดนี้ซีดเก่าไปด้วยกาลเวลา

นั่นเป็นภาพถ่ายใบเดียวในวัยเด็กของผม  เป็นสิ่งยืนยันว่าผมเคยมีช่วงชีวิตอยู่ในวัยเยาว์เช่นกัน

ยุคนั้น  ลำพังจะหากล้องสักตัวคงเป็นเรื่องเพ้อฝัน  นานทีจะมีช่างภาพหลงเข้ามา  วันนั้นผมโชคดีที่ออกจากป่าเข้ามาในหมู่บ้าน  แม่ขอให้ช่างภาพบันทึกความทรงจำเอาไว้ให้เป็นหลักฐาน

ด้วยความที่เกิดและโตมากับป่า  ภาพใบเดียวนั้นคือความทรงจำเดียวที่พอจะช่วยให้ผมจินตนาการได้ว่าตัวเองเป็นเช่นไร  เวลาที่เห็นใครมีอัลบั้มวัยเด็กมาอวดจึงมักเรียกความรู้สึกรื้นๆ ขึ้นมาได้เสมอ

วัยเด็กอยู่กับเราไม่นาน  เพราะเราสนุกจนลืมเวลา เผลอแป๊บเดียวเราก็ก้าวพรวดสลัดความเยาว์ทิ้ง  คงไว้แต่ความเขลาที่ไม่เคยดิ้นหลุดเสียเลย

2.

ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมามีโอกาสเดินทางไปหลายที่  ตั้งแต่มหาชัย  จ.สมุทรสาคร, ช่องจอม ตลาดชายแดนไทย-กัมพูชา และบ้าน จ.สุรินทร์  รายทางมีเรื่องราวมากมาย  แต่สายตาของเด็กมักสัมพันธ์กับการลั่นชัตเตอร์เสมอ

เด็กที่ไม่รู้จัก  ทำได้แต่เพียงถ่ายภาพเสร็จแล้วก็ยื่นให้เจ้าตัวดูได้ยิ้ม

ส่วนเด็กในหมู่บ้านหลังจากยื่นให้ดูแล้วต้องสัญญาว่าจะอัดภาพส่งกลับไปให้  เหมือนเช่นที่เคยทำเสมอมา

นั่นคือวิธีบันทึกความทรงจำในโลกออฟไลน์ที่ยังใช้ได้ดีกับเด็กในหมู่บ้านของผม

ส่วนในโลกออนไลน์ผมเก็บมันไว้ทั้งในเฟซบุ๊คและเว็บไซต์ส่วนตัว

นี่คือส่วนหนึ่งของวัยเยาว์ครับ

IMG_9017 IMG_9178 IMG_9180 IMG_9184 IMG_9187 IMG_9207 IMG_9240 IMG_9418 IMG_9424 IMG_9438 IMG_9492 IMG_9500 IMG_9555 IMG_9556 IMG_9689 IMG_9729

เป็นนักเขียนเพียงคนเดียวของเว็บไซต์นี้ (แหงละ) เป็นมนุษย์ที่ชอบบันทึกเรื่องราวเอาไว้ เนื่องจากไม่ถนัดในการจดใส่กระดาษ จึงมักเขียนไว้ในโลกออนไลน์ บางเรื่องผิด บางเรื่องถูก แต่บันทึกความทรงจำจะช่วยตักเตือนเรา