แรงไว้ก่อน พ่องสอนไว้!

คนไทยอ่านหนังสือปีละ 8 บรรทัดเนี่ย ผมว่ายอกันเกินไปนะครับ

อันที่จริงก็ไม่อยากเหมารวม แต่เท่าที่จับอาการก็พอเห็นได้ว่า เรามีปัญหากับการอ่านอย่างยิ่ง คืออ่านน้อย แต่ดันจินตนาการมาก เด็กรุ่นๆ บอกว่ามันคืออาการ “มโน”

สภาพอย่างนี้เห็นได้ค่อนข้างชัดในโลก Social Media ไม่เว้นเฉพาะเด็ก แม้แต่ผู้หลักผู้ใหญ่ ผู้ทรงศีล นักวิชาการ ก็มีโอกาสพบเห็นได้พอๆ กัน

“ยาวไป ไม่อ่าน” นี่ไม่ใช่เรื่องล้อกันเล่นๆ นะ

เมื่ออ่านน้อย แต่จินตนาการมาก อ่านแค่พาดหัว แล้วแชร์ไปพร้อมอาการปรี๊ด มีอาการผรุสวาทพลุกพล่านอยากจะระเบิดออกผ่านทวารบาลทั้งมวล โดยเฉพาะผู้คนที่วางตำแหน่งตัวเองเป็นศูนย์กลางระบบสุริยะจักรวาล เห็นแค่พาดหัวก็ขวางหูขวางตาไปหมด มันต้องด่า ต้องประจาน ต้องเอาให้ตายไปข้าง

ต่อเมื่อเกิดข้อเท็จจริงประจักษ์ก็หลบฉากเข้ามุมของตัวเองเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เราจึงเห็นอาการ “เงิบ” เกิดขึ้นประจำ บ้างเงิบแล้วรู้สึกกระดากอาย บ้างเงิบแล้วนิ่งเฉย บ้างเงิบแล้วแถ สีข้างถลอกปอกเปิก เราเรียกอาการอย่างนี้ว่า “ดริฟท์”

การดริฟท์ เป็นบ่อเกิดแห่งดราม่า แล้วเราก็วนๆ เวียนๆ ซ้ำๆ ช้ำๆ กับซากสังคมอย่างที่เห็น

“มโน” อะไรไปบ้างละ “เงิบ” อะไรบ้างละ “ดริฟท์” อะไรไปบ้างละ

เอาที่จำได้ก็ยืดยาวเกิน 8 บรรทัดแล้ว

เป็นนักเขียนเพียงคนเดียวของเว็บไซต์นี้ (แหงละ) เป็นมนุษย์ที่ชอบบันทึกเรื่องราวเอาไว้ เนื่องจากไม่ถนัดในการจดใส่กระดาษ จึงมักเขียนไว้ในโลกออนไลน์ บางเรื่องผิด บางเรื่องถูก แต่บันทึกความทรงจำจะช่วยตักเตือนเรา