นางจันดี โพธิสาร โทรมาถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้าน ตอบอะไรไม่ได้ เพราะที่เคยตอบก็เคยผิดคำพูดมาครั้งแล้วครั้งเล่า
ตามประสาชายหนุ่มรูปงามเนื้อหอมปานแมลงวันดิ้นตาย มันก็อาการประมาณนี้
ฝนตกใส่หลังคาบ้านทุกวัน หมอกจางๆ เริ่มลงในยามเช้า น้องสาวขับรถฮอนด้า เวฟ เปิดประทุนลัดเลาะหลุมอุกกาบาตบนท้องถนนเพื่อไปซื้อที่นอนมาให้ใหม่
“กลับบ้านปีละครั้ง ไม่เห็นต้องเดือดร้อนที่นอนหมอนมุ้งเลย” ผมพูดออกไปแบบไม่หวังผลทางคำตอบ
“ซื้อที่นอน 5 ปีครั้ง ก็ไม่ได้มากมายอะไร พี่ไม่นอนก็เอาให้หมามันนอนก็ได้” เธอตอบแบบไม่ได้สนใจใยดีเจ้าของคำถาม
หมาเห่ามักไม่กัด แต่หมากัดนั้นอาจมีทั้งเห่าและไม่เห่า ผมเป็นหมาจำพวกแรก
เมื่อต้นปีวางแผนการเอาไว้ว่าควรจะได้กลับบ้านอย่างน้อย สัก 3 เดือนครั้ง ผ่านไป 3 ไตรมาส ผมยังไม่ได้เฉียดสัญญาใจของตัวเองไว้แม้แต่นิดเดียว
นี่เหลืออีกไม่กี่เดือนจะปีใหม่ หากไม่โชคร้ายเกินไปเห็นทีต้องหลบลี้หนีไปซ่อมแซมความคิดความอ่านเสียบ้าง ทำงานนานๆ บางทียิ่งทำก็ยิ่งโง่เหมือนกันนะครับ