เวลาที่บ้านมีหมอลำเนี่ย แทบทุกครั้งจะต้องมีการวิวาท แต่กว่าจะวิวาทได้มันแต่ละคนจะงึกๆ งักๆ ยึกๆ ยักๆ ยั่วโมโหฝั่งตรงข้ามไปมา กว่าจะจัดขบวนได้ว่า “เอาวะ…ล่อมันเลย” จะต้องมั่นใจก่อนว่ามีพวกอยู่ข้างหลังด้วยจำนวนมากเพียงพอ
เสร็จแล้วก็ต้องวางกันอีกว่า…“ใครจะเปิด?”
ใครจะเปิดเนี่ยหมายถึง ใครจะอาสาไปกระทืบฝั่งตรงข้ามก่อน หรือถ้าเหตุการณ์ตัลปัตรพลั้งพลาดเสียเชิงก็จะกลายเป็นคนถูกกระทืบแทน
กระนั้น การถูกกระทืบเองก็มีความหมาย เพราะนั่นกลายเป็นชะนวนอันชอบธรรมในการให้พรรคพวกที่อยู่ข้างหลังเข้าร่วมสังฆกรรมสหบาทาสาวหมัดซัดกันไปมา อาวุธหนักเบาก็แล้วแต่ใครจะเตรียมมา
ความโกลาหลมันอยู่ตรงนี้แหละ เพราะบ่อยครั้งมันก็เลือดตกยางออกบ้างเสียชีวิต
หลังฝุ่นตลบเนี่ยก็เหมือนหนังฮ่องกงสมัยก่อนเลย เพราะฉากสุดท้ายหลังจากฟาดกันปางตายแล้ว “ตำรวจมา” พวกที่ถูกจับส่วนมากจะมีสภาพเละเทะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ส่วนพวกที่แข็งแรงหรือโดนน้อยหน่อยก็จะหนีทัน ใครซวยก็ไปนอนซังเตรอผู้ปกครองมาประกันในรุ่งเช้า
หลังค่ำคืนโกลาหล ชาวบ้านจะจับกลุ่มซุบซิบถามไถ่ว่าเกิดอะไรขึ้น ใครอยู่ในฉากก็เล่าได้เป็นคุ้งเป็นแคว หรือบางทีก็ใส่สีตีไข่กันไปแล้วแต่จะจินตนาการได้เพื่อให้มี Story สมจริงมากขึ้น
แต่สิ่งที่มักได้ยินอยู่เป็นประจำเมื่อถามถึงชะนวนเหตุของการปะทะบาทาก็คือ “เหม็นขี้หน้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว”
นี่เล่าเรื่องของบ้านผมนะ ไม่เกี่ยวกับ “ตอบโจทย์” ThaiPBS แต่อย่างใด
