คืนสู่บ้าน “บัวเชดวิทยา”

ตั้งแต่เรียนจบ ผมไม่ค่อยได้กลับไปโรงเรียนเก่าเท่าไหร่

แน่ละ…ก็แม้แต่บ้านตัวเองผมยังเป็นคนแปลกหน้านับประสาอะไรกับโรงเรียน กระนั้นก็ยังพอติดต่อเพื่อนเก่าแลครูบาอาจารย์อยู่บ้าง

ปีใหม่ที่ผ่านมาทราบข่าวจากครูว่าที่โรงเรียนจัดงานคืนสู่เหย้าจึงถือโอกาสขับ Honda Wave เปิดประทุนแหวกลมหนาวแห่งค่ำคืนเพื่อไปพบปะมิตรสหาย

ไม่รู้ว่าคนเยอะจนผมหาใครไม่เจอ หรือว่าผมเหลือเพื่อนเก่าอยู่น้อยจนแทบจะนับหัวได้กันแน่ แต่เราเห็นกันอยู่ไม่กี่คนท่ามกลางฝูงชนในงานเลี้ยง

ที่นั่น…ผมพบว่าทุกคนยังรูปร่างหน้าตาเหมือนเดิม เคยสวยยังไงก็สวยอย่างนั้น เคยขี้เหร่ยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ผิดกับผมที่น้ำหนักเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หนวดเครารุงรัง และยังคงไม่ถนัดกับการอาบน้ำในคืนหนาว

ผมไม่ได้ถามว่าใครทำมาหารับประทานอย่างไร นั่นคงไม่ใช่สาระสำคัญมากกว่ารอยยิ้มที่คุ้นเคย

จ่ายค่าโต๊ะ ชงเหล้า แล้วเดินวนไปวนมารอบๆ งาน เป็นที่แน่ใจแล้วว่าทั้งงานมีเพื่อนๆ ที่คุ้นเคยกันเพียงเท่านี้ ก็เลยมีภาพมาฝากเท่าที่เห็น (ดูภาพด้านล่าง)

ใช้เวลาอยู่ในงานไม่นาน เพราะอาการไข้ชักกำเริบ ลมหายใจร้อนผ่าวแม้อากาศข้างนอกจะเย็นมากขึ้นตามเข็มนาฬิกา

ก่อนจากมาขับรถตระเวนรอบๆ โรงเรียน

หลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไปมาก แม้จะเป็นช่วงเวลากลางคืนผมก็ยังสัมผัสและรู้สึกได้ว่านี่คงเป็นรีสอร์ทมากกว่าโรงเรียน ลานใต้อาคารที่เคยเอาลูกบอลพลาสติกไล่หวดกันตอนพักเที่ยงเปลี่ยนเป็นห้องเรียนอย่างดี สวนรกๆ เปลี่ยนเป็นสวนหย่อม ผมไม่ได้เข้าไปดูว่าห้องน้ำหญิงยังคงเต็มไปด้วยห่อผ้าอนามัยเสียบอยู่ในช่องลมเหมือนเดิมไหม แต่ห้องน้ำชายที่เพื่อนเคยแอบไปสูบบุหรี่บัดนี้น่าจะดีกว่าห้องน้ำในปั๊มใหญ่ๆ

ห้องเรียนศิลปะถูกล็อค ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีอยู่ไหม แต่อาคารอุตสาหกรรมที่พวกผมโปรดปรานยังคงอยู่ ที่นั่นพวกเรานักเรียนกรรมกรเคยตัด ต่อ เชื่อม เลื่อย เทปูน เขียนแบบ กินอยู่หลับนอนตรงนั้น

ภาพเพื่อนฝูงในวันเก่าๆ ปรากฎชัดแม้ในยามค่ำคืน

หลายปีผ่านไป ผมติดตามข่าวคราวจากเพื่อนๆ ได้แต่เพียงผิวเผิน บางคนตายไปแล้ว บ้างมีลูก มีเมีย มีผัว บางคนมีผัวแล้วหลายคน

แม้จะเป็นอย่างนั้นก็น่ายินดี

คืนนั้นผมรู้สึกราวกับกำลังเดินย้อนเวลา ก่อนรู้สึกตัวอีกทีพบว่าการหมุนของเข็มนาฬิกาเหวี่ยงผมให้หลุดจากที่นั่นมานานเหลือเกิน

IMG_9515 IMG_9514 IMG_9513 IMG_9510

เป็นนักเขียนเพียงคนเดียวของเว็บไซต์นี้ (แหงละ) เป็นมนุษย์ที่ชอบบันทึกเรื่องราวเอาไว้ เนื่องจากไม่ถนัดในการจดใส่กระดาษ จึงมักเขียนไว้ในโลกออนไลน์ บางเรื่องผิด บางเรื่องถูก แต่บันทึกความทรงจำจะช่วยตักเตือนเรา